De equine assisted coach die ook maar mens is…
Mijn map ligt naast me alsof ik gisteren nog bij de Keulseweg in Pijnacker ben geweest. Ondertussen is dat al 2 maanden geleden. Toch houdt het me nog met regelmaat bezig. Natuurlijk omdat ik heel druk ben met het opzetten van Hapa Na Sasa, ik een perfectionist ben en dus nog regelmatig de lesmap erop na zie (ja ja loslaten.. daar is ie weer!), maar hoofdzakelijk omdat ik gek genoeg die plek mis.
De opleiding tot equine assisted coach bracht me enorm veel. Veel meer dan ik van tevoren kon bedenken. Mijn persoonlijke ontwikkeling ging afgelopen jaar in een noodvaart. Dit zorgde met regelmaat voor emoties en verwarring, maar vooral voor inzichten en uiteindelijk rust.
De weekenden doorbrengen in Pijnacker met mijn lesgroep, waren echt mijn dagen en een feestje. Ik vertraagde en mocht bezig zijn met hoe dingen voor mij werkte. Door de enorme wijze lessen van de kudde aldaar heb ik steeds veel mee terug naar huis kunnen nemen. De weken tussen de les-weekenden in had ik hard nodig om alle nieuwe inzichten te verwerken en een plekje te geven.
Ik dacht vooral toen ik er middenin zat; hoe kan het dat ik dit nu pas voor het eerst ervaar? Na 3 opleidingen binnen de gezondheidszorg waarvan 2 binnen de Geestelijke gezondheidszorg is dat inderdaad best een legitieme vraag dacht ik. Echter ik denk achteraf gezien dat precies dit voor mij; “vertrouwen op het proces” betekende. Eerder was gewoon nog niet mijn tijd. Ik leer ervaringsgericht en dat was eigenlijk altijd al zo. Wanneer kinderen uit mijn klas hun rekensommen uit hun mouw schudde zat ik dromerig naar buiten te kijken, hopend dat de tijd op zou schieten, zodat ik weer kon spelen. Veel later in mijn opleidingen kwam er altijd een “doener” uit de leertest. En dat klopte, wanneer er iets gebeurde zat ik er altijd middenin. Pas veel later leerde ik soms even tot 10 te tellen, afstand te nemen en overwegingen te maken. Echter in mijn hart schuilt die doener nog altijd. Ik wil ervaren, fouten maken, geraakt worden, verbazing voelen, ontroering en intens geluk.. En dat raakt tot in mijn hart. Geen wonder dat dit sneller leert dan welk boek of theorie ook. Kunnen en mogen ontwikkelen gaat over een proces, een proces waarin je soms door schade en schande wijs wordt..
Ik wilde altijd laten zien dat ook ik die leerling kon zijn die “goed genoeg” was. Ik kon heus wel meer dan “gewoon VBO”. Mede dat was de reden dat ik me tot HBO verpleegkunde knokte. Ik kon laten zien dat ik echt wel mee kon. En nog altijd ben ik onwijs trots en blij met dat diploma, maar ik heb ook geleerd dat er veel meer is dan dat. De opleiding tot equine assisted coach heeft geen “poeha” en het diploma werd niet in een luxe theater uitgereikt in het bijzijn van familie, champagne (dat was wel oké trouwens ;-)) en dure hapjes. Nee, dat diploma kregen we tussen de thee en appeltaart door met lieve woorden van elkaar waarna we elkaar gedag zeiden en ieder in zijn eigen auto op weg naar huis ging. Op weg naar een toekomst waarin we hopelijk allemaal zelf van deze mooie processen mogen gaan faciliteren bij coachees. En dat is me bij nader inzien meer waard dan de status waarvan ik eerder dacht dat die me gelukkig zou maken…
In september mag ik wederom afreizen naar Pijnacker om te starten aan het verdiepingsjaar. Ik hoop dat dit me minstens zoveel gaat brengen dan afgelopen jaar. Natuurlijk neem ik jullie net als bij de eerste opleiding mee in mijn reis naar ontwikkeling als equine assisted coach, maar natuurlijk ook als mens. Want hé, coach, verpleegkundige, hulpverlener… Allemaal rollen, maar vervult en gekleurd door je eigen persoonlijkheid en eigenlijk is dat waar het om gaat!
Want als je mag en kunt zijn wie je bent wordt het leven echt een beetje mooier!