Dit verhaal gaat over liefde, alleen maar liefde! Kijk goed, want liefde is overal en veel sterker dan haat! Liefde vindt je natuurlijk in de liefde, maar ook in verdriet, bezorgdheid, trots en dankbaarheid. 

Onze middag samen vrij na een drukke week. Oke, even langs opa en oma dan, want vandaag zou er niemand anders gaan. Richard zet mij af en doet zijn rondje langs de Boerenbond, bakker en de Jumbo. We spreken af dat hij belt wanneer hij weer terug is op de parkeerplaats. 

Ik stap het appartement binnen, tenminste de gang die omgetoverd is tot sluis, want opa en oma zijn vorige week beide positief getest op het Corona virus. Ondertussen redelijk behendig hijs ik mezelf in de schort en andere beschermings spullen terwijl ik aan de andere kant van de deur opa moeilijk hoor hoesten. Nog geen 5 seconden later hoor ik hem in paniek roepen naar oma (die in bed ligt) dat ze de zuster moet bellen. Ik voer mijn tempo wat sneller op om mezelf aan te kleden en storm naar binnen. Hij kijkt me verdwaasd aan terwijl hij in zijn rolstoel zit. Lijkbleek en zijn blouse en spencer helemaal vies van het eten wat hij kort ervoor nog op heeft. “Ik was misselijk en het overgeven kwam ineens”, zegt hij. Ik zeg dat ik hem ga helpen en loop richting oma in de slaapkamer die de zuster aan de andere kant van de lijn heeft. Helemaal ingepakt kennen ze me even niet, want ik hoor haar zeggen; “Oh, de zuster is er al”. Na mijn cohort avontuur binnen de GGz voel ik me inderdaad wel weer aardig zuster, maar hier ben ik toch vooral “vrouw van kleinzoon”. Ik vraag aan de zuster of ze me wil helpen en leg uit aan zowel opa als oma “dat ik het ben”. 

Wanneer “de zuster” binnenkomt helpen we opa samen uit zijn vieze kleding en in bed. Ik vraag haar hoe het gaat. Ze geeft aan dat het ontzettend druk is, amper tijd voor pauze, lange dagen en vrije dagen die ze regelmatig in moeten leveren. Ik zie hoe druk ze het hebben, toch weten ze in het moment met opa en oma hun rust te pakken en de stress en hectiek niet over te brengen. Mijn hart slaat nog altijd sneller wanneer ik deze zorg zie. Ik heb dit jarenlang met heel veel plezier gedaan. Wat een dankbaar werk, maar wat is het ook zwaar. Ik denk dat heel veel mensen zich niet realiseren hoe hard zij moeten werken. Met 3 verzorgende op 48 cliënten. Ik durf bijna niet te zeggen dat onze cohort afdeling met max 10 cliënten gedraaid werd door 2 a 3  verpleegkundigen. 

Ik bedenk me dat ik onmogelijk hier weer weg kan gaan. Het appartement is 1 grote puinhoop, er moet een was gedraaid worden en de verzorgende melde me terloops voorzichtig dat zij elke dag opnieuw moesten zoeken in de kledingkast waar alles door elkaar lag. Voorheen hield oma de kast netjes, maar dat lukt haar niet meer. Wanneer Richard me belt dat hij klaar is en weer op de parkeerplaats staat geef ik aan dat het misschien goed is om toch ook maar even te komen.

Opa en oma. Ik leerde ze kennen toen ik 16 jaar oud was en verkering kreeg met Richard. Ondertussen zijn we 18 jaar verder en vervullen ze al die tijd de nobele taak ook mijn opa en oma te zijn. Mijn eigen opa en oma zijn overleden toen ik 14 jaar was. Zij lijken wel wat op elkaar. Allemaal uit ‘t Veer met bijbehorend accent en allemaal trots en bezorgd. 

Ze maken zich zorgen wanneer ik ver (Breda) moet rijden bij slecht weer, ze raden goede ideeën af (want waarom zou je in godsnaam iets nieuws proberen als het oude bekende prima gaat), ze raden me af om in mijn Ford Ka 120km per uur te rijden of überhaupt de 5de versnelling te gebruiken (want daar zijn die kleine auto’s niet op gemaakt), ze proppen me vol eten (want ik moet er blijkbaar nog van groeien) en we krijgen 50 euro mee voor een ijsje op vakantie.

Opa en oma, hun huisje en zij zelf zagen er altijd piekfijn uit. Zelfs de laatste jaren als bukken niet meer zo goed ging hadden ze zo’n “go go gadget handveger en blik” met zo’n lange steel om staande vuiltjes op te vegen. Opa zijn nette pantalon is vervangen door een joggingbroek, omdat dit nu eenmaal makkelijker is voor de verzorging. Oma’s volle grijze bos haar (zo’n oma kapsel; ik weet niet precies wat ze ermee doen, maar het ziet er altijd hetzelfde uit) is ingezakt en hangt in dunne slierten langs haar gezicht. Het appartement is rommelig, overal ligt wat en de grond vol met kruimels. Dit is niet zoals zij zijn; dus gaan we samen aan de slag. Stofzuigen, dweilen, kleding wassen, de kledingkast opnieuw inrichten en tussendoor troosten, steunen en gerust stellen. 

Ze liggen daar naast elkaar in bed. Oma huilt en geeft keer op keer aan dat ze het zo erg vindt dat we dit allemaal voor hen moeten doen, dat ze er niets aan kan doen dat ze niet uit bed kan, dat ze alweer verschoond moet worden. Opa probeert de boel wat te sussen. Het valt me op dat altijd wanneer de ene erdoorheen zit de ander bijzonder krachtig is. Zo werkt liefde blijkbaar als je beide 90 bent en al je hele leven samen. Ik hoor ze tegen elkaar zeggen; “Zo hoeft het toch niet meer, het leven is wel goed geweest, we liggen hier nu samen”. Tranen komen op; een mengelmoes van verdriet en pure liefde overspoelt me. Ik pak de ruimte om hen te vertellen dat we ze dankbaar zijn. Dat ze een geweldige opa en oma zijn! 2 mensen, ooit zo in het leven, zo onafhankelijk nemen daar stapje voor stapje afscheid van het leven. Het doet me denken aan een gedichtje van Toon Hermans wat op de rouwkaart van mijn oma stond destijds. 

“Sterven doe je niet ineens, maar af en toe een beetje. En alle beetjes die je stierf, ‘t is vreemd, maar die vergeet je. Het is je dikwijls zelf ontgaan, je zegt ik ben wat moe. Maar op een keer ben je aan je laatste beetje toe” 

Wanneer de schemer invalt komt daar blijkbaar ook wat rust in mee. Het appartement is schoon en opgeruimd. Opa en oma zijn ondertussen in slaap gevallen. Ze liggen rustig dus vertrekken wij. Terug naar ons leven op de boerderij. Samen genieten van elkaar, de dieren en ons huis. Dankbaar voor alle lieve mensen om ons heen. 

 

 

Zie hieronder; op de foto tijdens mijn diploma uitreiking een aantal jaren terug.  Mijn pusher en perfectionist in mij staan te stralen en zijn trots! Mijn innerlijke criticus heeft vast commentaar of alweer een nieuwe doelstelling klaar staan. In deze blog vertel ik meer over (mijn) primaire delen/ikken en waarom het zinnig zou kunnen zijn ook eens met die van jou in gesprek te gaan!

Jezelf meten aan anderen en dan vooral de sterke kanten van de ander zien. De mindere kanten van de ander niet zien en daardoor de sterke kanten van jezelf vergeten of te niet doen. Je best doen om “erbij” te horen, niet uit de toon te vallen en daarbij jezelf soms vergeten. Heel ongemakkelijk worden van complimenten en deze wegwuiven met allerlei argumenten. Jezelf continu pushen tot verbetering. Ken jij dit soort thema’s? Ik ook..

Afgelopen opleidingsdagen mocht ik weer aan de slag met mijn eigen thema’s. Want.. Je kunt pas een goede coach zijn wanneer je ook je eigen kwetsbaarheden aan durft te kijken. 

Door de voice dialogue methode ga je in “gesprek” met jezelf of eigenlijk met verschillende delen van jezelf om te onderzoeken waar bepaalde “delen/ikken” vandaan komen. Mensen zeggen weleens; “Zo ben ik nu eenmaal” of “Ja, dat ben ik; onzeker/doorzetter/ brutaal oid.”. Het klinkt misschien een beetje gek, maar dat klopt niet helemaal. Wanneer je dit soort dingen zegt of denkt (en dat gaat eigenlijk de hele dag door) is dat waarschijnlijk een bepaald deel van jou. We hebben allemaal eigen primaire delen die graag en snel voorop staan en de leiding nemen. Tegengesteld hebben we ook allemaal minder ontwikkelde delen (vaak tegenpolen van je primaire delen). Dit alles is gedurende je leven ontstaan. Het ontstaan en ontwikkelen van je primaire delen gebeurd vaak in je kindertijd of jeugd. Daar heeft bepaald gedrag ervoor gezorgd dat je populair was of minder gepest werd, je thuissituatie overleefde en ga zo maar door. Gedurende je leven groeien deze delen met je mee en is het fijn om hier soms wat meer over te weten. Waarom zijn ze er? Hoe zijn ze er? Welke invloed hebben ze? Wat beschermen ze? 

Het kan dus heel zinnig zijn eens een gesprek aan te gaan met je primaire delen. Niet om ze weg te sturen, maar om ze in de toekomst beter te begrijpen, meer te beheersen en vanuit een gezonde volwassen rol keuzes te maken.

Ook ik mocht natuurlijk in gesprek met mijn primaire delen en natuurlijk waren daar opnieuw hand in hand de perfectionist en de pusher. Dit keer aangestuurd door de interne criticus. Hij was er vast eerder, maar is me nooit zo opgevallen. Het was voor mij niet de eerste keer in gesprek te zijn met deze sterke jongens, echter toch word beetje bij beetje mijn inzicht groter. 

Vanaf jongs af aan hoorde ik dat ik vooral een praktijkmens was. Ik moest maar gewoon VBO doen, want MAVO was echt teveel van het goede. Dit werd eigenlijk overal bevestigd en hier is duidelijk mijn pusher geboren. Samen met de perfectionist zouden zij wel eens even laten zien wat er allemaal mogelijk was met een beetje doorzettingsvermogen. Met dat in mijn achterhoofd (of eigenlijk onder leiding van..) ging ik op pad en knokte ik me tot de HBO verpleegkunde. Super trots, maar voelde ik me dan nu goed genoeg? Wel nee, nog steeds bedenk ik dagelijks wie er allemaal beter zijn dan ik. Ben ik “maar” verpleegkundige in een team van veelal universitair opgeleide collega’s. Ik kwam erachter (figuurlijk gezien) dat ik zou kunnen doorleren tot ik een ons zou wegen. De druk komt niet van buitenaf.. maar het zit in mij. En die vijand is eigenlijk nog veel venijniger. Ik kan me er veel minder goed tegen wapenen en zal wanneer ik hier stappen in wil zetten mezelf uitermate bewust en gewaar moeten zijn van wat er zich wanneer van binnen bij mij afspeelt. Wanneer ik hiermee aan de slag ga zullen mijn primaire delen waarschijnlijk in paniek schieten en sterker worden, want “Heey, zij zorgen al mijn hele leven voor mij, dat gaat toch goed of nou ja ze doen hun best” en geven die verantwoordelijkheid niet graag uit handen.

Door mijn eigen ontwikkeling heb ik hierin de afgelopen tijd veel stappen mogen zetten. Ik kom er steeds meer achter waar mijn hart daadwerkelijk sneller van gaat kloppen. Waar ik goed in ben en waarvan ik meer mag doen.

Ik heb stappen mogen uitzetten waarvan ik denk dat ze nodig zijn tijdens mijn weg (en voor de duidelijkheid; die weg is volgens mij nooit af):

Verdragen dat dingen zijn zoals ze zijn vooral wanneer het niet prettig voelt 

Mezelf waarderen 

Mijn gevoel vaker volgen, want; “This is where the magic happens”! 

Feedback aannemen, onderzoeken en beslissen of ik er iets mee wil (niet meer en niet minder) 

Daardoor worden wie ik ben en niet vechten voor iets dat ik niet ben

Herken jij in bovengenoemde thema’s? Of mogelijk spelen bij jouw wel hele andere primaire delen een (grote) rol in je leven. Nodig ze eens uit voor een goed gesprek want wanneer je niet bang bent hiernaar te luisteren hebben zij hele zinnige dingen te zeggen!

Nonny Power!

Onze Nonny, wat ben ik trots op dat lieve kleine, rustig aan wat ouder wordende paardje. Ik had nooit verwacht dat zij haar taak als coach zo serieus zou nemen. Want hoe zeer ze ook gesteld is op haar eigen ruimte (en daarmee vaak ook afstand creëert) zo puur en vriendelijk kan ze ondersteunen wanneer zij dat nodig acht. 

Vandaag mochten de paarden hun “coachjas” weer aan. Door de vakantieperiode had die al enige tijd in de kast gehangen. Ikzelf moet dan altijd weer een beetje inkomen, maar daar hebben zij totaal geen last van. Wanneer wij als mensen in contact komen gaan zij meedoen, altijd en overal, daar is geen geplande coachsessie voor nodig.. 

Elke keer sta ik weer versteld van hoe goed zij aanvoelen en meedoen. En altijd, maar dan ook altijd past het in het proces! Vandaag deden ze allebei actief mee, maar Nonny vertolkte toch echt de glansrol. Zo mooi, hoe ze contact maakte met de coachee en er continu aandachtig bij bleef. Hoe zij van ongekend grote waarde was, een steun, een letterlijk grote spiegel die geen kant uitging wanneer zij dat niet wilde. Zij koos haar plek met 1 hoef letterlijk in de opgezette eigen ruimte van de coachee; dichtbij genoeg om te kunnen steunen, ver weg genoeg om de coachee in haar eigen waarde te laten. Emoties toe te staan en er te zijn, zonder dat er verder iets moest, gewoon er zijn met alles wat er op dat moment was. Doordat Nonny in contact kwam met de coachee kon de coachee in contact komen met zichzelf. 

Vanaf het hek gezien ontroerde me dat enorm. Wat leer ik toch ook elke keer weer veel over mensen, de paarden en natuurlijk mijzelf. Nonny en Cartano laten mij keer op keer zien dat elk mens “kaal” en kwetsbaar  tijdens een sessie zo mooi is. Stiekem hoop en gun ik dat de coachees die ik daar zo heb zien staan op een dag zichzelf kunnen zien door die milde ogen, op net zo’n vriendelijke manier. Dat ze kunnen zien dat door daar alleen al te durven gaan staan, ze al zo’n grote stap nemen. Dat het goed is zoals ze zijn en dat alles wat daar gebeurt “oké” is. 

Wat een mooie ochtend en een prachtig cadeau wat zorgt dat ik extra zin heb om a.s. zondag weer af te reizen naar de Keulseweg. 

Ik besef me keer op keer dat me zoiets moois is overkomen afgelopen jaar. Het brengt mij als mens enorm veel en ik hoop dat ik een deel daarvan met mijn coachees mag (blijven) delen! Ik geniet nog even na van een mooie ochtend! Aan alle coachees die de stap hebben durven zetten (of nog gaan zetten).. Bedankt voor het vertrouwen in ons team!!

 

Trauma en traumaherstel..

Gisteren mocht ik een hele dag bijleren over trauma en traumaherstel. Een heel boeiend onderwerp wat me op verschillende vlakken raakt. Natuurlijk via mijn werk; Persoonlijkheidsproblematiek gaat zeer regelmatig samen met trauma. Ik hoor dan ook de verschrikkelijkste verhalen die mensen in hun leven opgedaan hebben. Van misbruik of mishandeling (fysiek of psychisch) naar verwaarlozing een ernstig ongeluk of suicide. Logisch dat dit vaak veel aandacht, kennis en specialisme vraagt. 

Mijn man is brandweerman en komt de meest heftige dingen tijdens zijn dienst; ongelukken, branden, suicides etc. Zo ongeveer mijn hele vriendengroep zit in de hulpverlening of werkt bij defensie waardoor ik ook daar met momenten traumatische zaken voorbij hoor komen. En dan ik zelf natuurlijk; In mijn werk als verpleegkundige binnen de GGz heb ik verschillende indrukwekkende situaties en conflicten meegemaakt. Het is niet zo dat je dit bij het einde van je dienst achterlaat. Nee, dit neem je soms ongewild mee in je rugzak, waar vanzelfsprekend meerdere dingen inzitten die je in je leven hebt opgedaan. Ofwel iedereen loopt dus trauma’s op in zijn of haar leven. 

Als zoogdieren zijn we van nature uitgerust om te kunnen herstellen van trauma’s. Wanneer een antilope op de Savanne achterna gezeten wordt door een leeuw komt hij in de vlucht of vecht modus. Net voor de antilope gepakt wordt komt hij in de bevriezing modus. Het lijf schakelt hierbij uit. Dit kan maar voor korte duur. Wanneer de antilope zal overlijden helpt deze modus dat hij geen pijn voelt bij de overgang naar de dood. Echter wanneer de leeuw zijn aandacht verliest (omdat roofdieren nu eenmaal getriggerd worden door beweging) en de antilope niet aanvalt zal hij weer uit de bevriezing modus komen en weer wegrennen. Dit is een aardig trauma, niet? Wat doen zoogdieren om hiervan te herstellen? Dit zit in lichamelijke processen; trillen, schreeuwen, gapen, zweten, boeren of huilen. Niet perse de acties die wij anno 2020 erg sjiek vinden. Nee zo ongeveer alle acties vinden wij een teken van zwakte, desinteresse of grofweg asociaal. 

Hoe komt het nu dat wij dit zo anders zijn gaan doen dan onze mede zoogdieren? Waarom zijn wij ons natuurlijk herstellend vermogen verloren? Waarom kunnen wij niet meer zo goed herstellen als dat dieren wel kunnen?Onze ontwikkeling van de frontaalkwab (grote hersenen) zijn daar de oorzaak van. Hiermee kunnen we logisch en rationeel denken. Heel fijn, want dit heeft ons ver gebracht. Echter trauma’s zijn niet altijd op te lossen met denken. Het is om die reden dat sommige cognitieve therapieën bij mensen met trauma niet altijd aanslaan. Zij zijn het contact met hun lijf totaal kwijt. 

De Psoas spieren spelen hierbij een grote rol. Deze spieren beschermen de meest kwetsbare organen en systemen in onze romp en spelen een grote rol bij vecht en vluchtreacties. De Psoas wordt aangestuurd door het autonome zenuwstelsel waardoor we deze zelf niet bewust aan kunnen sturen (net zoals het hart bijvoorbeeld). Wanneer we spanning opdoen, maar deze niet natuurlijk kunnen laten afvloeien (doordat we denken en niet voelen) blijft de spanning opgeslagen in ons lijf en herbeleven we steeds dezelfde modus zonder volledig te kunnen herstellen. 

Ik mocht gisteren kennismaken met TRE oefeningen wat staat voor Tension releasing exercises. Door een serie van 7 eenvoudige oefeningen bouw je spanning op en laat je spanning actief afvloeien door trillingen (de Psoas spieren spelen hierbij een belangrijke rol). Na dit proces volgt een diepe ontspanning. Door dit geregeld te herhalen leer je in het hier en nu te zijn, je lijf weer te voelen, spanning te verdragen en te reguleren zonder daarbij het verhaal van het trauma te vertellen (wat vaak ook veel te veel spanning oproept en als overweldigend wordt ervaren waardoor mensen weer in de bevriezing terecht komen). 

Voor nu betekent dit dat ik hiermee zelf actief zal gaan oefenen. Paarden zijn heel bekend met hun autonome zenuwstelsel en reageren op ieder disbalans ook wanneer wij onderdeel uitmaken van die kudde.Het is belangrijk dat ik al coach me bewust ben van mijn aanwezige spanningen of trauma’s. Wanneer ik in balans ben kan ik dit samen met de paarden uitdragen en kan de coachee die op zoek is naar dit balans meeliften en aanhaken op deze kalmerende aanwezige energieën.

 Ook heb ik allerlei oefeningen aangeleerd om weer meer in contact te komen met je lijf op het moment dat bijvoorbeeld tijdens een sessie de spanning (te) hoog oploopt. Kortom een hele waardevolle dag waarmee ik weer lekker aan de slag kan. Roept dit vragen op? Wil je meer weten over dit onderwerp? Laat het gerust weten!

Ontwikkeling.. Iedereen kent het en bij bijna iedereen gaat het (gevoelsmatig) altijd net iets te traag. Niet dat ik hier nu een heel uitgebreid onderzoek onder heb liggen, maar het is mijn ervaring. 

Sinds 10 jaar werk ik binnen de specialistische GGz. Iets wat al veel langer mijn interesse wekte. Toen ik nog in de ouderenzorg werkte was mijn aandacht al bij mensen die snel de naam; “moeilijk” of “die hoort niet op deze afdeling” kregen. Ik vond het juist boeiend om contact te maken en proberen te snappen waarom ze deden wat ze deden. Ze hadden er vast hun redenen voor en deden het niet voor niets. 

Toen ik uiteindelijk de overstap maakte naar de GGz en voor mijn opleiding op een jeugdkliniek terecht kwam moest ik wel even slikken. Dit was niet wat ik voor ogen had. Mijn hart lag bij de ouderenzorg (dacht ik) en dit kwam qua leeftijd wel heel dichtbij mijzelf. Ik leerde en zag in dat jaar ontzettend veel. Soms teveel. Wat een ellende was er op de wereld en hoe blij mocht ik zelf zijn met mijn eigen veilige “kudde” waarin ik heb mogen opgroeien. Ik weet nog dat ik dacht; “ik wil niet weten dat het bestaat”, maar is wist het en daar zou stoppen niets aan veranderen.

Momenteel werk ik in een stabilisatie team voor mensen met een persoonlijkheidsstoornis. Wat ik zo leuk vind aan het werken met deze doelgroep is dat ik er zelf ook dagelijks iets leer. Over mezelf en de ander. We hebben allemaal een persoonlijkheid gevormd door karakter, temperament, omgevingsfactoren en trauma (groot of klein). Wanneer wordt het dan een stoornis? Soms is die lijn flinterdun, soms heel duidelijk. Als verpleegkundige mag ik die unieke persoonlijke processen op de voet volgen en dat vind ik oprecht erg leuk.  Niet zo heel gek dus dat ik vorig jaar de opleiding tot equine assisted coaching ging volgen. Vanuit die rol kan ik de combinatie maken en mijn eigen prachtige heelmeesters inzetten om te kijken naar wat iemand zou kunnen helpen in zijn of haar ontwikkeling. Uitgangspunt; oplossingsgericht en altijd vanuit de eigen regie van de coachee! 

Overigens hoef je niet hartstikke vast te lopen of een psychische stoornis te hebben wil je wat hebben aan een coachsessie. Ik vind dat er rondom de psyche van ons mensen zoveel taboe ligt. Waarom wel regelmatig een kapper of schoonheidsspecialist bezoeken, maar niet zorg dragen voor je mentale toestand? Waarom worden mensen die daar oog voor hebben of mensen die in behandeling gaan om een beter leven snel gek of raar gevonden? Ik vind juist dat wanneer je dit soort processen aandurft je ontzettend moedig bent (en uiteindelijk goed voor jezelf zorgt).

Zoals gezegd mag ik als verpleegkundige (en equine asstisted coach) veel van die persoonlijke processen begeleiden. Waanzinnig mooi om te zien, vooral wanneer de stappen voorwaarts zichtbaar (en nog belangrijker) voelbaar worden. Alleen is dit zeker in het begin niet altijd meteen zo met de nodige frustraties van alle betrokkenen tot gevolg. In een stabilisatie team werken betekent zoals het woord eigenlijk al verraadt ook veel passen op de plaats en niet zelden een pas terug. Continu afstemmen in wat iemand nodig heeft. Van steun en begrip naar confronteren en begrenzen. Aanvoelen en aansluiten, regie bij de cliënt laten ook al zegt je gevoel soms iets anders. Ontzettend uitdagend, maar ook vaak erg ingewikkeld, omdat je eenvoudigweg met jezelf werkt. 

Ook diezelfde verpleegkundigen hebben eigen persoonlijkheden en thema’s. Wanneer worden die geraakt en ga je vanuit daar handelen ipv vanuit je professie? Precies dat is super lastig en vraagt behoorlijk wat van je eigen bewustzijn en zelfkennis. Het moge duidelijk zijn dat dit dus ook een belangrijk onderdeel is van een goede verpleegkundige of coach zijn. En voor de goede orde.. Die zoektocht is volgens mij nooit af.

Dus? Verdragen, zelf ontwikkelen, openstaan voor feed back, rustig door ademen en op zijn tijd ontspannen. Precies dat laatste is wat ik nu ga doen. Lekker thuis bij de dieren. Ontwikkelen komt morgen wel weer. Onophoudelijk op weg binnen mijn eigen proces waarin dit als equine assisted coach vanzelfsprekend net zo belangrijk is.

20 jaar terug in de tijd om in het hier en nu mijn proces beter te snappen..

Terug in de tijd

Al enkele weken zijn mijn gedachten bij mijn basisschooltijd. En dan voornamelijk 1 specifieke situatie. Ik sta in een kring met al mijn klasgenoten en we spelen een soort balspel waar we steeds de bal overgooien naar elkaar. Ik sta natuurlijk ook in de kring en… mis. De bal glijdt zo langs me af en stuitert nog een paar keer na waarna hij tot stilstand komt in de hoek van de klas. Wanneer ik erheen loop zie ik in mijn ooghoek 1 meisje mij nadoen. Iets theatraler en groter dan daadwerkelijk het geval was natuurlijk 😉 . De verzamelde jongens om haar heen lachen hard om haar en ik voel me klein. Zij was het soort meisje dat altijd goede cijfers haalde, de beste van de klas en daardoor de populaire. De leraren hielden van haar door haar charmante manier van aanwezig zijn. Ik? Ik mocht haar natuurlijk niet. Nog altijd wanneer ik aan haar denk krijg ik de kriebels. 

Waar komt dit vandaan? Het is ruim 20 jaar geleden en nu is het er ineens.. Klein, ogenschijnlijk onbelangrijk en vooral.. Lang geleden.

Mijn eigen onderzoek

Ineens zit ik op Facebook te struinen naar hoofdpersonen uit die kindertijd. Specifieke dame heb ik zo gevonden. Ze ziet er nog hetzelfde uit, maar is ondertussen natuurlijk ook een volwassen vrouw met zo te zien zelf kinderen. Mijn irritatie zakt onmiddellijk. Ik bedoel; Niet dat ik nu acuut vriendinnen wil worden, maar het gaat over ruim 20 jaar geleden. We waren kinderen en die pesten soms. Vaak uit angst om zelf gepest te worden. Onder die pester zit vaak een grote onzekerheid. Dat weet ik nu.. 

Om zelf door te kunnen moet je mensen vergeven. Je kunt niet altijd boos blijven. Dat zorgt voor teveel negatieve energie en brengt niets. Ik probeer het te zien als gift. Ik kijk erna en probeer te snappen wat soortgelijke situaties mij gebracht hebben. Ik snap mezelf hierdoor beter en kan misschien ook andere keuzes maken in de toekomst.

Ik viel gevoelsmatig buiten de grote groep. Ik was het liefst buiten. Mijn leven vulde zich met paarden, paardenpraat en paardendromen. De rest kon mij bar weinig schelen. Dat alles om resultaten, hoge cijfers en status leek te gaan liet me koud. Waar is die Elvera gebleven? Ik vond het heerlijk om tussen de kikkers in de sloot te bivakkeren. Felle kleuren aan, naar ABBA luisteren met stro in mijn haar en modder op mijn broek, dat was het leven!

Zorgde die ene balspeelpartij nu dat ik zo anders in het leven ging staan? Natuurlijk niet! Het is een opeenstapeling van situaties, maar ook mensen die je in je leven ontmoet en een grote invloed hebben. Vrienden, klasgenoten, familie, collega’s etc. Zij zorgen met onszelf voor een vorming tot wie je later bent; de vorming van je persoonlijkheid. Een mix van karakter, temperament, maar dus ook omgevingsfactoren en trauma’s groot of klein.

Ik moet trouwens moeite doen om hier geen grap van te maken, want nog altijd ben ik motorisch gezien niet de meest sterke. Maar is dat eigenlijk wel zo? Of heb ik mezelf dat van jongs af aan laten geloven door soortgelijke gebeurtenissen?  Selffulfilling prophecy ofwel; “Een zelfvervullende voorspelling is een voorspelling die direct of indirect leidt tot het uitkomen van die voorspelling”. Ik zeg net zolang dat ik niet goed ben in bepaalde dingen tot ik er zelf in geloof (en dus naar handel) om daarna alleen nog maar; “zie je nu wel” te kunnen zeggen. 

Terug naar hier en nu

Door erachter te komen hoe elk klein stukje werkt, waarom het er is en wat het beschermd leer je jezelf kennen en kun je de keuze maken iets anders te doen dan dat je gewend bent. Door mijn eigen proces tijdens de opleiding kwamen er veel van deze patronen boven. Waar ik me nooit eerder bewust was komen er nu ineens kraakheldere momenten terug. Soms van lang geleden, soms meer recent. Ze hebben 1 ding gemeen; Ze vormde mij.

Door die ervaringen doe ik nu wat ik doe. Veel van die patronen heb ik al verwonderd onderzocht. Sommige van die patronen zijn fijn en mogen (voorlopig) blijven. Andere wil ik graag anders gaan aanpakken. Dat is echt niet iets wat zomaar van de een op de andere dag kan, maar heeft z’n tijd nodig. 

Zoals ik eerder schreef mag ik weer genieten van het buitenleven en ben ik weer meer in contact met de natuur. Ook ben ik veel vaker weer meer oké met wat anderen van mij denken of vinden, zonder zelf acuut aan bepaalde sociale wensen te willen voldoen. 

Dit heeft het coachen mij gebracht! Vast speelde de timing mee, eerder was denk ik nog niet mijn tijd. Door dit op dit moment in mijn leven te onderzoeken heb ik ontzettend waardevolle inzichten gekregen en gebeurt dat eigenlijk nog steeds, zelfs nu mijn eigen laatste sessies toch echt alweer enkele maanden geleden zijn.  Door simpelweg te vertrouwen op het proces en de rust hiervoor te nemen werken de sessies oneindig lang door en zorgen steeds weer voor nieuwe inzichten… 

Herken jij jezelf (deels) in mijn verhaal? Wil jij ook weer kleurrijke kleding aan, vies worden en naar ABBA luisteren zonder je daarbij zorgen te maken over wat anderen van je vinden? 😉 Wil jij ook onderzoek doen naar waarom je doet wat je doet vooral wanneer je hier niet altijd even happy mee bent? Ben je benieuwd of equine assisted coaching iets voor jou kan betekenen? Neem gerust contact op voor een gratis kennismakingsgesprek!

 

Vanaf die paardenrug valt het toch enorm mee, maar waarom ben ik dan zo angstig vooraf?

Vanochtend was het zover. Omdat ik Nonny pas weer wil rijden wanneer de plek waar eerst de wond zat helemaal genezen is gaan we de laatste weken nog steeds wel met z’n vieren op pad, maar loopt er iemand naast Nonny. Praktisch gezien ben ik dat. Richard vroeg vorige week nog; Wil jij op Cartano naar buiten, dan loop ik er wel langs. Met enigszins verhoogde spanning maak ik me ervan af met de smoes; “Ik loop wel, dat past goed bij m’n; “iets minder eten en meer bewegen” idee”. Echter daaronder schuilt natuurlijk mijn angst. Niets nieuws overigens, die is er altijd al geweest. Ik ben van nature een angstig persoon; Angst om te vallen, angst om mensen te verliezen, angst om iets niet goed te doen en ga zo maar door.

Ik had mezelf voorgenomen om dit weekend op Cartano naar buiten te gaan. “Zondag lijkt perfect, want dan is het rustiger.. En ik doe zijn bit in. Bitloos zie ik het helemaal niet zitten.” 

De allereerste ritten maakte juist ik op Cartano. We hadden hem nog niet gekocht, maar gingen regelmatig naar zijn oude huisje in Spijkenisse om alvast kennis te maken. Dat was erg prettig en zijn oude baasje gaf daar gelukkig alle ruimte voor. 

Ik weet nog hoe zenuwachtig ik was voor de eerste rit op hem; Gelijk naar buiten de polder in, want daar kochten we hem tenslotte voor. Ik weet nog dat het eerste contact met hem mij rustig maakte. Zijn enorme grote leek er ineens niet meer toe te doen. Zijn grote rustige passen gaven mij vertrouwen in dat het goed kwam. En dat kwam het ook.

Eenmaal bij ons bleek Richard het paardrijden toch ook wel erg leuk te vinden en ging hij voornamelijk op Cartano rijden. Ik rijd hem voornamelijk thuis in de bak om nog iets mee te geven ipv alleen maar ravotten met Richard. Hij is degene die ervaring opbouwt met Cartano en vormen samen een fantastisch team. Waar Cartano niet meer durft geven Richard (en anders Nonny) genoeg vertrouwen om door te gaan. 

Vandaag was het dus mijn beurt. Een tikkeltje zenuwachtig zat ik aan het ontbijt. Ik bedacht me nog; dit gaat nergens over, maar het gevoel was er en ik heb inmiddels geleerd dat alle gevoelens er mogen zijn. Omarmen, ze ruimte geven en ze er laten zijn was mijn les dus dat is wat ik vanochtend ook probeerde. Toen ik mest aan het scheppen was voelde ik echter een warme neus tegen mijn rug aantikken. Cartano was naar me toe gekomen. Hij stond achter me. Hoe groot en lomp hij soms kan zijn, zo klein en gevoelig was hij nu. Alsof hij wilde zeggen; Het komt goed, jij kunt het, wij kunnen het, ik sta achter je. Ik besef me hoe geweldig hij is. Hij is er, voelt aan, reageert en doet altijd het juiste. Ik voel me direct schuldig, omdat ik van plan was zijn hoofdstel met bit te gebruiken, terwijl hij geen probleem heeft, maar ik. Ik besluit bitloos naar buiten te gaan en wel te zien wat er gebeurt.

De eerste 100 meters voel ik de o zo bekende angst. Mijn lijf staat strak, klaar voor wat er komen gaat. Rustig aan begint het te zakken en kan ik terug naar het moment dat ik voor het eerst op hem reed. In Spijkenisse; Vreemde omgeving, vreemd paard. Hij gaf me daar rust en veiligheid. Ineens voel ik het ook hier en kan ik mee in de rust van zijn grote, rustige en zekere passen. Zijn lieve en nieuwsgierige hoofd wanneer we ineens uit puur enthousiasme wel erg ver zijn afgedwaald van Richard en Nonny en hij om kijkt om te zien waar onze kudde blijft. Ik geniet weer. Wat een geweldig moment! Ik ben er zeker nog niet, maar ik weet dat ik elke dag stappen zet wanneer ik op die geweldige paardenruggen klim. Kom maar op met nieuwe ervaringen, angsten en overwinningen!

Nonny, een paard met een missie!

Mijn paarden avontuur begon op mijn 8ste. Een geweldig avontuur dat in eerste instantie duurde tot mijn 18de. Om verschillende redenen ben ik destijds gestopt met paardrijden waarvan de belangrijkste reden mijn eigen angst was.

Toen ik na een aantal jaren op mijn 24ste het paardrijden weer oppakte was dit dan ook mijn grootste obstakel. Ik kwam terecht op een manege in de buurt waar ik les kreeg van een enthousiaste, gedreven man die zelf geen angst leek te kennen. Ik had plezier, maar angst overwon, zeker toen ik ook daar een paar keer viel. De angst voor de angst leek groter te worden dan daadwerkelijk de angst om te vallen. Wederom verloor ik het plezier. Terwijl mijn hart nog altijd sneller ging kloppen van paarden. 

Ik ging opzoek naar een verzorgpaard waardoor ik in ieder geval niet wekelijks op een ander paard hoefde te rijden, maar mijn vertrouwen in 1 paard kon leren hebben. In 2012 kwam ik daardoor voor het eerst in contact met Nonny. Een band had ik zeker niet meteen met haar. Nee, ik heb eigenlijk jaren gereden zonder een verbinding te voelen. Het voelde altijd alsof Nonny me toestond om in haar buurt te komen, maar om het een vriendschap te noemen? Nee, dat ging te ver. Pas toen ze jaren later door een blessure een aantal maanden stil kwam te staan en ik niet meer kon rijden werd onze band hechter. Ik bleef veel naar haar toe gaan om te knuffelen, poetsen en aan de hand te wandelen. Ik voelde dat vanaf toen alles anders zou zijn en dat was het ook. 

Inmiddels 3 jaar geleden was daar ineens het moment en de kans om haar over te kopen. Mijn eerste eigen paard, mijn meisjesdroom die in vervulling zou gaan. Natuurlijk was er twijfel. Kan ik dit wel, het is wel een hele verantwoordelijkheid etc. etc. Echter ben ik nooit ergens zo zeker van geweest dan van deze keuze. Nonny werd mijn pony, mijn vriendin voor het leven. Wat een geweldig gevoel gaf dat. 

Ik herken me in sommig opzichten in haar; Ze is graag op zichzelf, kijkt de kat uit de boom en beslist zelf wanneer er contact is en op welke manier. In de mensenwereld niet altijd karaktertrekken die erg gewaardeerd worden en soms zelfs verkeerd geïnterpreteerd. Ik heb dit altijd lastig gevonden, omdat ik ook graag door iedereen aardig gevonden wilde worden en dat staat daar soms haaks op. Toch zag ik dat Nonny hetzelfde deed, maar daar geen last van had. Ze beweegt door de dag vanuit een pure nuchtere en vrije houding. Vanuit die eigen ruimte is het een ontzettend lief paard en heeft ze echt wat bij te dragen in contact met de ander.

Ik heb van Nonny geleerd dat het niet belangrijk is wat anderen daarvan vinden. Dat ik die ruimte mag nemen. Dat ik aandacht en liefde mag geven aan degene die er voor mij echt toe doen. Zo kan ik veel beter de balans bewaren zonder me rot te voelen dat ik niet een half uur heb staan te prie-praten bij de jumbo, maar een vriendelijke groet ook oké is. Ik heb geleerd dat mijn manier, mijn manier is. Wanneer je deze manier kunt omarmen, kunt begrijpen en vanuit die balans kunt bewegen is het ineens niet perse een vervelende eigenschap. Het is zoals het is. En juist toen ik dit leerde van Nonny lukte het me veel beter om zonder oordeel te kijken naar mensen. Wanneer mensen hier bij de paarden zijn, zijn zij op z’n kwetsbaarst en puurst. Daar is zoveel moois te ontdekken. Ik mag daar steeds weer onderdeel van uitmaken en dat is echt geweldig. 

Hoe Nonny mij mijn levensles leerde doet ze dat natuurlijk nog steeds elke sessie opnieuw bij de coachees. Sommige coachees zien dit, sommige (nog) niet, maar vanuit mijn positie bewonder ik haar elke sessie opnieuw. En natuurlijk niet alleen tijdens een sessie, maar elk contact dat ik vluchtig of uitgebreid met haar heb. Wanneer ik weer even twijfel neemt zij die twijfel weg door er simpelweg te zijn. 

Vandaag wordt onze Nonny 25. Met recht mogen we haar zo langzamerhand wel; “Ons omaatje” noemen. Ik hoop dat ze nog ontzettend lang met ons mag genieten op deze heerlijke plek en dat ze veel coachees mag voeden met haar wijsheid. Ze is een pracht paard en een fantastisch coach paard! Gefeliciteerd lieve Nonny en nog vele gezonde jaren!!

 

Contact met de natuur is contact met jezelf..

Ik besef me maar al te goed dat ik dat contact tijden kwijt ben geweest. Niet altijd natuurlijk; Nee, als kind had ik heel veel contact met de natuur. Het meest in mijn element was ik wanneer ik mijn oude kleren aan had die vuil mochten worden. Hutten bouwen, in bomen klimmen, kikkers vangen dat was echt mijn ding. Wanneer ik op zondag in mijn “zondagse kleding” werd gehesen was ik blij dat die dag weer voorbij was. Ook in de tijd op de manege was ik in contact met de natuur. We lagen in het gras of de stal te lunchen (sjiek woord voor een zak chips en een twix naar binnen werken) en hingen de verdere dag rond in de buitenlucht.

Na deze periode kwam er een tijd dat ik dit kwijt raakte. Ik stopte met paardrijden en groeide op. Ik vond andere dingen blijkbaar belangrijker. Ik zag gisteren een film waarin volwassen mannen afgesproken hadden; nooit te stoppen met spelen en zodoende nog altijd jaarlijks tikkertje speelde. Het was een comedy, maar de essentie herkende ik. Ik ben sinds 2 jaar ook weer begonnen met “tikkertje” spelen. Sinds ik op de boerderij woon heb ik weer oude spijkerbroeken die ik op mijn vrije dagen (en wanneer ik thuis kom van werken) aan doe. Ze mogen vuil worden en ik kan je zeggen, dat zijn ze ook. Ik onderzoek welke planten er op ons erf staan, of ze eetbaar zijn voor paarden en mensen, waar ze goed voor zijn of juist niet. Ik kan oprecht de rust pakken om te zien wat er allemaal in en rondom ons huis leeft; Van eenden met hun jongen, tot roofvogels, konijnen, zwaluwen en ga zo maar door. En ik kan blijkbaar best voor planten zorgen. Vroeger ging alles dood binnen, maar nu staat mijn huis vol met probeersels. Ik ben er niet beter in geworden. Ik heb aandacht leren hebben voor wat al veel langer bestaat dan wij zelf. Het is er altijd en veel groter dan wij zijn. Het is de natuur in al zijn kracht en schoonheid!

Vorig jaar ben ik begonnen met de moestuin samen met mijn vader. Dit jaar hebben we zelfs een mini kas voor het kweken van groentes die niet zo goed tegen het Nederlandse klimaat kunnen. Ik vind het heerlijk om mijn handen vuil te maken en letterlijk te aarden. Het geeft me enorm veel rust wanneer ik hiermee bezig ben. Ik krijg regelmatig de vraag van cliënten; hoe kun jij je werk volhouden, al die nare verhalen verwerken? Zo dus… Zodra ik thuis ben kan ik landen, genieten, in het hier en nu zijn met degene die er voor mij toe doen. En daar ben ik enorm dankbaar voor!

Een paar weken terug kwamen we tijdens een buitenrit 2 mensen tegen. Toen ze ons aan zagen komen haalde ze hun neus op en hielden hun neus dicht tot de paarden voorbij waren. Precies dat was het moment dat ik me besefte dat ik het geluk had weer van alle kracht in de natuur te kunnen genieten. Ik vind ze niet stinken, ik word vrolijk van die geur! Het is wetenschappelijk aangetoond dat het contact met paarden zorgt voor; minder stress, een lagere hartslag en bloeddruk. Dus alleen al door bij ze te zijn en te kunnen zijn in het moment zorg je voor jezelf. Hoe mooi is dat? Dus? Zoek de rust van de natuur eens op, leer de rust te nemen om te kijken naar wat er werkelijk allemaal te zien valt, verwonder je, voel de energie van wat er op dat moment is en maak je handen vuil!… Speel weer tikkertje en kijk hoe dat is!!!

“Je stopt niet met spelen omdat je oud wordt, maar je wordt oud omdat je stopt met spelen”!

De equine assisted coach die ook maar mens is…

Mijn map ligt naast me alsof ik gisteren nog bij de Keulseweg in Pijnacker ben geweest. Ondertussen is dat al 2 maanden geleden. Toch houdt het me nog met regelmaat bezig. Natuurlijk omdat ik heel druk ben met het opzetten van Hapa Na Sasa, ik een perfectionist ben en dus nog regelmatig de lesmap erop na zie (ja ja loslaten.. daar is ie weer!), maar hoofdzakelijk omdat ik gek genoeg die plek mis.

De opleiding tot equine assisted coach bracht me enorm veel. Veel meer dan ik van tevoren kon bedenken. Mijn persoonlijke ontwikkeling ging afgelopen jaar in een noodvaart. Dit zorgde met regelmaat voor emoties en verwarring, maar vooral voor inzichten en uiteindelijk rust.
De weekenden doorbrengen in Pijnacker met mijn lesgroep, waren echt mijn dagen en een feestje. Ik vertraagde en mocht bezig zijn met hoe dingen voor mij werkte. Door de enorme wijze lessen van de kudde aldaar heb ik steeds veel mee terug naar huis kunnen nemen. De weken tussen de les-weekenden in had ik hard nodig om alle nieuwe inzichten te verwerken en een plekje te geven.

Ik dacht vooral toen ik er middenin zat; hoe kan het dat ik dit nu pas voor het eerst ervaar? Na 3 opleidingen binnen de gezondheidszorg waarvan 2 binnen de Geestelijke gezondheidszorg is dat inderdaad best een legitieme vraag dacht ik. Echter ik denk achteraf gezien dat precies dit voor mij; “vertrouwen op het proces” betekende. Eerder was gewoon nog niet mijn tijd. Ik leer ervaringsgericht en dat was eigenlijk altijd al zo. Wanneer kinderen uit mijn klas hun rekensommen uit hun mouw schudde zat ik dromerig naar buiten te kijken, hopend dat de tijd op zou schieten, zodat ik weer kon spelen. Veel later in mijn opleidingen kwam er altijd een “doener” uit de leertest. En dat klopte, wanneer er iets gebeurde zat ik er altijd middenin. Pas veel later leerde ik soms even tot 10 te tellen, afstand te nemen en overwegingen te maken. Echter in mijn hart schuilt die doener nog altijd. Ik wil ervaren, fouten maken, geraakt worden, verbazing voelen, ontroering en intens geluk.. En dat raakt tot in mijn hart. Geen wonder dat dit sneller leert dan welk boek of theorie ook.  Kunnen en mogen ontwikkelen gaat over een proces, een proces waarin je soms door schade en schande wijs wordt..

Ik wilde altijd laten zien dat ook ik die leerling kon zijn die “goed genoeg” was. Ik kon heus wel meer dan “gewoon VBO”. Mede dat was de reden dat ik me tot HBO verpleegkunde knokte. Ik kon laten zien dat ik echt wel mee kon. En nog altijd ben ik onwijs trots en blij met dat diploma, maar ik heb ook geleerd dat er veel meer is dan dat. De opleiding tot equine assisted coach heeft geen “poeha” en het diploma werd niet in een luxe theater uitgereikt in het bijzijn van familie, champagne (dat was wel oké trouwens ;-)) en dure hapjes. Nee, dat diploma kregen we tussen de thee en appeltaart door met lieve woorden van elkaar waarna we elkaar gedag zeiden en ieder in zijn eigen auto op weg naar huis ging. Op weg naar een toekomst waarin we hopelijk allemaal zelf van deze mooie processen mogen gaan faciliteren bij coachees. En dat is me bij nader inzien meer waard dan de status waarvan ik eerder dacht dat die me gelukkig zou maken…

In september mag ik wederom afreizen naar Pijnacker om te starten aan het verdiepingsjaar. Ik hoop dat dit me minstens zoveel gaat brengen dan afgelopen jaar. Natuurlijk neem ik jullie net als bij de eerste opleiding mee in mijn reis naar ontwikkeling als equine assisted coach, maar natuurlijk ook als mens. Want hé, coach, verpleegkundige, hulpverlener… Allemaal rollen, maar vervult en gekleurd door je eigen persoonlijkheid en eigenlijk is dat waar het om gaat!

Want als je mag en kunt zijn wie je bent wordt het leven echt een beetje mooier!