Categorie: Geen categorie

Van meisje, naar hulpverlener, naar Hapa Na Sasa!

De zorg.. Echt zonder twijfel de mooiste beroepsgroep. 17 jaar geleden, daar stond ik dan. Thuis voor de spiegel in mijn witte zusterpak netjes gestreken door mijn moeder. Ik had nog geen idee, maar het leek net echt. Iets onzeker stapte ik op mijn scooter op weg naar mijn zorgtoekomst (alleen wist ik dat toen nog niet).
Ze hadden me midden in kantoor geplant en ik wachtte geduldig (maar gespannen) op wat de dag bracht.
Veel collega’s hadden wat twijfel bij mijn jonge leeftijd en eerlijk.. Ik zelf ook.
Ik had een fantastische werkbegeleidster die op alle fronten deed wat ze moest doen. Ik was 16, ik moest niet alleen het vak leren, maar nog zoveel meer. Zij stond me 3 jaar lang geduldig bij en stuurde waar nodig. Zij geloofde van het begin af aan in mijn kunnen en langzaam begon ik dat zelf ook te doen.
Ik heb daar geleerd wat collegialiteit is en in mezelf geloven. Het oneens mogen zijn met de ander. Ik heb daar geleerd dat steunkousen aandoen zwaar is, maar dat er kunstjes voor zijn om het makkelijker te maken. Van wondverzorging tot luisteren. Begeleiding bij het einde van een mensenleven tot medicijnen uitzetten en ronddelen. Samen met collega’s afzien wanneer je mensen moest douchen bij 30 graden met de deur dicht (want tocht is niet goed..;-)).
Uitspreken dat het misschien toch niet zo eerlijk was dat er weer meer moest met minder.

Het meest bijzondere vond ik altijd de nachtdiensten. Wanneer er iemand wakker was ontstond er iets bijzonders. Op het randje van het bed was daar soms wel even de tijd om rustig te luisteren en zag je iemand echt. Ook die mevrouw was ooit 16, verliefd en zocht naar zichzelf. Of het einde van een mensenleven, dat je er was was genoeg. Iemands hand vasthouden en samen naar het einde wanneer kinderen net de laat binnen kwamen. Dat waren zulke bijzondere, ontroerende en intense momenten.

Dat wilde ik, ik wilde doorgroeien en de tijd mogen nemen voor iemand zijn of haar verhaal. Ik vond echt contact belangrijk, je best doen om mensen te begrijpen en aan te sluiten. Waarom doen mensen wat ze doen? En waarom sluit dat soms helemaal niet aan bij mij? Wat hebben mensen nodig om te herstellen en zich beter te voelen? Wat een vragen en wat ingewikkeld.
Vanaf daar ontstond de wens om bij de GGz te gaan werken en dat mag ik inmiddels alweer bijna 10 jaar doen.

Precies een jaar geleden startte ik met de opleiding tot Equine assisted coach. Ik bedacht me; hoe kan ik dit mooie vak uitbreiden en hierbij mij eigen fantastische heelmeesters gebruiken? Ik wil met mensen werken en daarbij de ongekend grote kracht van de paarden inzetten. Hen laten ervaren wat ze mij dagelijks terug geven door oplossingsgericht en ervaringsgericht aan de slag te gaan. Ik ga coachen met behulp van paarden!

Inmiddels meer dan trots en sinds 1 maart officieel in de lucht; Hapa Na Sasa.
6 september, 1 dag na mijn verjaardag mag ik starten met een mooi cadeau, namelijk het verdiepingsjaar van Equine assisted coaching tot level 2!

“Stop nooit met dromen”!

Ruim 6 weken geleden alweer dat ik mijn diploma binnen sleepte. Sinds die tijd heb ik niet meer gecoacht en ik kan je zeggen; Dat voelt als maanden. Want zeer kort erna brak de crisis uit en ging het land “op slot”. Ik dacht; dan maar een “pas op de plaats” voor Hapa Na Sasa (ik weet dat daar geen Corona crisis voor nodig is, maar hé mijn pusher doet ook nog altijd mee en die wil door). Ik wilde natuurlijk weer van alles het liefst meteen. Ik moet ook eerlijk zeggen dat het plan van “de pas op de plaats” niet direct mijn plan was. Veel mensen om mij heen tipte mij; “doe het rustig aan, niet alles hoeft ineens, je hebt de tijd”. Ik dacht nog; je hebt de tijd? Je hebt de tijd? Ik heb helemaal niet de tijd. Ik wil mijn hart volgen, mijn droom achterna, doen waar ik echt gelukkig van wordt. Ik heb pas de tijd wanneer dat allemaal op poten staat. Maar goed; die “pas op de plaats” heb ik afgelopen periode hard nodig gehad; Inschrijven bij het kwaliteitsregister (KREAC) en de beroepsvereniging (CAT), het uitzoeken van een goede beroeps en bedrijfsaansprakelijkheidsverzekering, het schrijven van de algemene voorwaarden, voldoen aan de AVG normen etc. etc. Was dit nu mijn “pas op de plaats”? Zeker weten.. Was dit nu wat anderen bedoelde?..

Dat ben ik trouwens; perfectionistisch. Wanneer ik iets wil, wil ik het graag meteen en goed. Naast perfectionisme ken ik natuurlijk meer eigenschappen die ik mede door de opleiding tot Equine assisted coach beter heb leren kennen. Ik heb geleerd dat de meeste eigenschappen mij over het algemeen gebracht hebben tot waar ik nu ben, maar ze zitten natuurlijk ook wel eens in de weg. Voor alles geldt.. Balans en bewustzijn.. Ik dwaal af in mijn enthousiasme; Ook dat is soms mijn eigenschap dus terug naar het coachen.

Ik merk dat deze periode voor veel mensen een periode is van angst, frustratie en ongemak. De vaste structuur is eruit en daar hebben we last van. Ik merk dit ook op mijn werk als verpleegkundige binnen de GGz. Met uitzonderingen zien we de afgelopen weken de cliënten minimaal en zoveel als mogelijk via beeldbellen. GGz behandeling en coaching hebben in ieder geval 1 ding gemeen (overigens veel meer, daarom is de combinatie zo leuk!); dat echt contact essentieel is voor het proces. Aanvoelen, aansluiten, doorpakken of steunen, het is allemaal net iets lastiger wanneer je iemand niet echt ziet. Echter naast dat het een lastige tijd is, merk ik ook dat het voor mij een tijd van bezinning is. Wat wil ik eigenlijk met mijn werk? Hoe zie ik mijn toekomst? Waarom doe ik wat ik doe? Ik denk dat dit voor meer mensen zo is en ik kan me goed voorstellen dat een coachsessie hierbij erg ondersteunend zou kunnen werken en daarom bedacht ik me vorige week; ik ga weer opstarten. Natuurlijk met alle maatregelen in mijn achterhoofd; geen handen schudden (dat is heel gek met een kennismaking), 1 ½ meter afstand houden, hygiëne maatregelen nemen etc.

Dus? Contact zoeken met de coachees waarvan de sessies gepland waren, maar sinds 6 weken dus “on hold” stonden. Resultaat? Afgelopen maandag sinds weken weer een hele mooie sessie kunnen faciliteren. Wat is het geweldig om te kunnen samenwerken met mijn coaches die hun werk onveranderd fantastisch uitvoerde. Het was weer een waar feestje om aan de zijlijn te mogen staan en onderdeel uit te maken van het proces. Observeren, zorgen voor de veiligheid, observaties terug geven, doorvragen en emoties er laten zijn.. Wat een mooi werk. Ik geloof voor 300% in de werking van het ervaringsgericht en oplossingsgericht werken met behulp van de paarden. Sommige inzichten komen direct, andere pas veel later en dat is allemaal helemaal oké.

“I’m going to make you so proud – note to self” (deze mooie quote vond ik op het internet en betekent voor mij) Blijven dromen dat waarvan mijn hart sneller gaat kloppen en waarin ik geloof dat hetgeen is waarvan ik meer mag doen!