Ontwikkeling.. Iedereen kent het en bij bijna iedereen gaat het (gevoelsmatig) altijd net iets te traag. Niet dat ik hier nu een heel uitgebreid onderzoek onder heb liggen, maar het is mijn ervaring.
Sinds 10 jaar werk ik binnen de specialistische GGz. Iets wat al veel langer mijn interesse wekte. Toen ik nog in de ouderenzorg werkte was mijn aandacht al bij mensen die snel de naam; “moeilijk” of “die hoort niet op deze afdeling” kregen. Ik vond het juist boeiend om contact te maken en proberen te snappen waarom ze deden wat ze deden. Ze hadden er vast hun redenen voor en deden het niet voor niets.
Toen ik uiteindelijk de overstap maakte naar de GGz en voor mijn opleiding op een jeugdkliniek terecht kwam moest ik wel even slikken. Dit was niet wat ik voor ogen had. Mijn hart lag bij de ouderenzorg (dacht ik) en dit kwam qua leeftijd wel heel dichtbij mijzelf. Ik leerde en zag in dat jaar ontzettend veel. Soms teveel. Wat een ellende was er op de wereld en hoe blij mocht ik zelf zijn met mijn eigen veilige “kudde” waarin ik heb mogen opgroeien. Ik weet nog dat ik dacht; “ik wil niet weten dat het bestaat”, maar is wist het en daar zou stoppen niets aan veranderen.
Momenteel werk ik in een stabilisatie team voor mensen met een persoonlijkheidsstoornis. Wat ik zo leuk vind aan het werken met deze doelgroep is dat ik er zelf ook dagelijks iets leer. Over mezelf en de ander. We hebben allemaal een persoonlijkheid gevormd door karakter, temperament, omgevingsfactoren en trauma (groot of klein). Wanneer wordt het dan een stoornis? Soms is die lijn flinterdun, soms heel duidelijk. Als verpleegkundige mag ik die unieke persoonlijke processen op de voet volgen en dat vind ik oprecht erg leuk. Niet zo heel gek dus dat ik vorig jaar de opleiding tot equine assisted coaching ging volgen. Vanuit die rol kan ik de combinatie maken en mijn eigen prachtige heelmeesters inzetten om te kijken naar wat iemand zou kunnen helpen in zijn of haar ontwikkeling. Uitgangspunt; oplossingsgericht en altijd vanuit de eigen regie van de coachee!
Overigens hoef je niet hartstikke vast te lopen of een psychische stoornis te hebben wil je wat hebben aan een coachsessie. Ik vind dat er rondom de psyche van ons mensen zoveel taboe ligt. Waarom wel regelmatig een kapper of schoonheidsspecialist bezoeken, maar niet zorg dragen voor je mentale toestand? Waarom worden mensen die daar oog voor hebben of mensen die in behandeling gaan om een beter leven snel gek of raar gevonden? Ik vind juist dat wanneer je dit soort processen aandurft je ontzettend moedig bent (en uiteindelijk goed voor jezelf zorgt).
Zoals gezegd mag ik als verpleegkundige (en equine asstisted coach) veel van die persoonlijke processen begeleiden. Waanzinnig mooi om te zien, vooral wanneer de stappen voorwaarts zichtbaar (en nog belangrijker) voelbaar worden. Alleen is dit zeker in het begin niet altijd meteen zo met de nodige frustraties van alle betrokkenen tot gevolg. In een stabilisatie team werken betekent zoals het woord eigenlijk al verraadt ook veel passen op de plaats en niet zelden een pas terug. Continu afstemmen in wat iemand nodig heeft. Van steun en begrip naar confronteren en begrenzen. Aanvoelen en aansluiten, regie bij de cliënt laten ook al zegt je gevoel soms iets anders. Ontzettend uitdagend, maar ook vaak erg ingewikkeld, omdat je eenvoudigweg met jezelf werkt.
Ook diezelfde verpleegkundigen hebben eigen persoonlijkheden en thema’s. Wanneer worden die geraakt en ga je vanuit daar handelen ipv vanuit je professie? Precies dat is super lastig en vraagt behoorlijk wat van je eigen bewustzijn en zelfkennis. Het moge duidelijk zijn dat dit dus ook een belangrijk onderdeel is van een goede verpleegkundige of coach zijn. En voor de goede orde.. Die zoektocht is volgens mij nooit af.
Dus? Verdragen, zelf ontwikkelen, openstaan voor feed back, rustig door ademen en op zijn tijd ontspannen. Precies dat laatste is wat ik nu ga doen. Lekker thuis bij de dieren. Ontwikkelen komt morgen wel weer. Onophoudelijk op weg binnen mijn eigen proces waarin dit als equine assisted coach vanzelfsprekend net zo belangrijk is.
