Vanaf die paardenrug valt het toch enorm mee, maar waarom ben ik dan zo angstig vooraf?
Vanochtend was het zover. Omdat ik Nonny pas weer wil rijden wanneer de plek waar eerst de wond zat helemaal genezen is gaan we de laatste weken nog steeds wel met z’n vieren op pad, maar loopt er iemand naast Nonny. Praktisch gezien ben ik dat. Richard vroeg vorige week nog; Wil jij op Cartano naar buiten, dan loop ik er wel langs. Met enigszins verhoogde spanning maak ik me ervan af met de smoes; “Ik loop wel, dat past goed bij m’n; “iets minder eten en meer bewegen” idee”. Echter daaronder schuilt natuurlijk mijn angst. Niets nieuws overigens, die is er altijd al geweest. Ik ben van nature een angstig persoon; Angst om te vallen, angst om mensen te verliezen, angst om iets niet goed te doen en ga zo maar door.
Ik had mezelf voorgenomen om dit weekend op Cartano naar buiten te gaan. “Zondag lijkt perfect, want dan is het rustiger.. En ik doe zijn bit in. Bitloos zie ik het helemaal niet zitten.”
De allereerste ritten maakte juist ik op Cartano. We hadden hem nog niet gekocht, maar gingen regelmatig naar zijn oude huisje in Spijkenisse om alvast kennis te maken. Dat was erg prettig en zijn oude baasje gaf daar gelukkig alle ruimte voor.
Ik weet nog hoe zenuwachtig ik was voor de eerste rit op hem; Gelijk naar buiten de polder in, want daar kochten we hem tenslotte voor. Ik weet nog dat het eerste contact met hem mij rustig maakte. Zijn enorme grote leek er ineens niet meer toe te doen. Zijn grote rustige passen gaven mij vertrouwen in dat het goed kwam. En dat kwam het ook.
Eenmaal bij ons bleek Richard het paardrijden toch ook wel erg leuk te vinden en ging hij voornamelijk op Cartano rijden. Ik rijd hem voornamelijk thuis in de bak om nog iets mee te geven ipv alleen maar ravotten met Richard. Hij is degene die ervaring opbouwt met Cartano en vormen samen een fantastisch team. Waar Cartano niet meer durft geven Richard (en anders Nonny) genoeg vertrouwen om door te gaan.
Vandaag was het dus mijn beurt. Een tikkeltje zenuwachtig zat ik aan het ontbijt. Ik bedacht me nog; dit gaat nergens over, maar het gevoel was er en ik heb inmiddels geleerd dat alle gevoelens er mogen zijn. Omarmen, ze ruimte geven en ze er laten zijn was mijn les dus dat is wat ik vanochtend ook probeerde. Toen ik mest aan het scheppen was voelde ik echter een warme neus tegen mijn rug aantikken. Cartano was naar me toe gekomen. Hij stond achter me. Hoe groot en lomp hij soms kan zijn, zo klein en gevoelig was hij nu. Alsof hij wilde zeggen; Het komt goed, jij kunt het, wij kunnen het, ik sta achter je. Ik besef me hoe geweldig hij is. Hij is er, voelt aan, reageert en doet altijd het juiste. Ik voel me direct schuldig, omdat ik van plan was zijn hoofdstel met bit te gebruiken, terwijl hij geen probleem heeft, maar ik. Ik besluit bitloos naar buiten te gaan en wel te zien wat er gebeurt.
De eerste 100 meters voel ik de o zo bekende angst. Mijn lijf staat strak, klaar voor wat er komen gaat. Rustig aan begint het te zakken en kan ik terug naar het moment dat ik voor het eerst op hem reed. In Spijkenisse; Vreemde omgeving, vreemd paard. Hij gaf me daar rust en veiligheid. Ineens voel ik het ook hier en kan ik mee in de rust van zijn grote, rustige en zekere passen. Zijn lieve en nieuwsgierige hoofd wanneer we ineens uit puur enthousiasme wel erg ver zijn afgedwaald van Richard en Nonny en hij om kijkt om te zien waar onze kudde blijft. Ik geniet weer. Wat een geweldig moment! Ik ben er zeker nog niet, maar ik weet dat ik elke dag stappen zet wanneer ik op die geweldige paardenruggen klim. Kom maar op met nieuwe ervaringen, angsten en overwinningen!